A VELOZ CADEIRA NEGRA

Agarro con máis forza o respaldo da cadeira de rodas negra na que sento para escribir. Por algunha extraña razón onírica levo o peito contra o respaldo e levo detrás á miña muller e os dous pícaros. Os catro baixamos por unha estrada de monte (recoñezo unha paisaxe de Folgosa) avanzando tras da cadeira sen que eu acerte a saber como dá termado de nós. A carreira debe acadar os cen quilómetros e eu sinto pánico de nos esmagar contra unha curva que hai na valiña cara á que nos diriximos. A piques de chegar á curva, dou freado o vehículo mortal. O soño fálame de literatura coma fonte para termar da familia.