SEIS HORAS

O Museo Nacional de Tokio acolle a mostra Androide, que é humano?, unha mostra do estado de primitivismo no que estamos en relacióin aos robots antropoformes. A compañía europea presentou o robot Aldebaran, deseñado para vivir con persoas. Unha das funcións que se lle concedeu polo de agora é vender cápsulas de café nun centro comercial. O café é o único elemento de humanidade que acho nese ser e na súa programación. O enxeñeiro que o creou, Bruno Maisonnier, pretende superar as normas de conduta que  Isaac Asimov determinou para os androides no conto Círculo vicioso e propuxo unhas de seu: "Os robots deben ser bonitos, capaces de realizar movementos similares aos nosos e deben ser amables e educados". A roboética está aínda nun estado embrionario en tanto que debe medrar en dependencia da robótica, pero cantos de nós somos guapos, áxiles e corteses? As directrices de Maisonnier, de seguirse, darían uns robots que se asemellerían a unha porción cativa da poboación. En segundo lugar, a nosa envexa aturaría convivir cuns humanoides estetica e moralmente impecables, cuns individuos cunhas características físicas e psíquicas superiores ás nosas? Aturaríamos que nunca tivesen unha dor de cabeza, ou, a máis a máis, unha depresión? Non acabaríamos envolvendo aos nosos robots nalgunha das nosas trampas para obrigalos a apagarse definitivamente, a aplicárense a eutanasia?

O acento co que falan os vellos hoteis fascíname. Gústanme eses hoteis que ocupan mazás completas porque os reformistas de primeiros do século XX os deixaron como tarefa pendente mentres derrubaban rúas completas ata acabar por esquecelos. Eses hoteis falan tantos idiomas como bandeiras exhiben na fachada. Indubidablemente, tanto pendón procura ofrecer unha aperta identitaria ao cliente, pero o seu acento é sempre felizmente idéntico: o de lugares que son humanos pola cantidade de persoas que os formaron a base de gozalos durante décadas. Hai un par de meses sorprendín ao meu fillo falando con entoación nidiamente madrileña. O problema non era a expresión altisoante que emitía, senón que o meu Antón ten pouca máis relación con Madrid ca con Setúbal. A entoación supoño que lle vén do parque estival, do roce con prototipos de cristiano-ronaldos e özils, pero eu preferiría que o rapaz exhibise un marcadísimo acento galego para que non lle comprendese Mas. Aínda que inoportuna, a apreciación despectiva do president é xustiza poética de cara a todas esas persoas que fan esforzos logopédicos por esborranchar a bonita montaña rusa coa que nos comunicamos nesta terra. Eles veña a vocalizar neutramente e o honorable veña a afearlles os desniveis. Cando escoito referirse aos acentos penso naquela emisora de radio, que, ignorando a existencia de idioma propio no país, remarca que traballaba “con acento galego”. Xa vemos en que nos quedou o acento, en que Miguel Ángel Fernández Ordoñez nolo recurtase ata un mísero 6,8 por cento. Ben mellor nos tería sido atender a unha linguaxe de nós e deixarnos de pretender ser acentos.

O meu dvd co 'Hamlet' que dirixiu Zefirelli debe de ser o máis paseado da Historia. Adoito collelo para o lecer e sempre regresa intacto. Dende que padezo a condición de pai, películas coma 'Kung-Fu Panda' gozan dunha inexplicada preferencia. Supoño que o filósofo esloveno Slavoj Zizek sufre a mesma xerarquía familiar porque cita ese filme en 'Vivindo na fin dos tempos' (Verso). Zizek refire á escea na que Po entra no lugar prohibido que garda o Pergamino do Dragón, sorpréndese das imaxes sagradas e exclama: “Soamente vira pinturas desta pintura!”. O pensador non dubida de que esa “distinción entre a copia e a copia da copia” compón “un instante platónico”. Zizek dedica moitas páxinas deste novo ensaio a denunciar o reinado da estética e do culto ao líder na política. Un exemplo de ambas as doenzas, son figuras extravagantes coma Berlusconi. Zizek cita, entre horrorizado e alporizado, as palabras de Niccolo Ghedini, avogado do sultán das 'velinas', cando garantía que o seu cliente “está preparado para acudir ante o tribunal, non soamente para demostrar que non é culpable, senón tamén que non é impotente”. Por esas beiras camiña tamén Emmanuel Todd en 'Después de la democracia' (Akal, 2008), unha análise ultrasubxectiva do acceso de Sarkozy ao poder. Todd arrinca o libro preguntándose: “Como é posible que se convertira en presidente da República? Febril, agresivo, narcisista e admirador dos ricos, é tan incompetente en materia económica como diplomática.” Respóndese que Francia está atrapada “nun período de loucura”, algo que me devolve ao miñaxoia de Hamlet cando afirmaba aquilo de “a conciencia fainos covardes”.

A xerencia do Cabaret Voltaire quere expresarlles a súa petición de desculpas pola ausencia de espectáculo nestes días pasados. O noso xefe de Sala, responsable da programación, está de vacacións ata o vindeiro 20 de xullo e non dispón de conexión continuada a internet. As funcións serán, logo, esporádicas ata o día da súa volta dependendo das oportunidades de ligar á rede que el vaia apañando. Agardamos a súa compresión.

SABERÁN desulpar, estimados señores clientes, que teña a barra algo desatendida. Tintimán require a miña atención porque teño a honra de que o Salón do Libro LIX lle concedese ao meu personaxe un sitio de seu en Nadal Xogo, o Espazo Tintimán. Entre o 23 e o 3 de xaneiro haberá unha serie de actividades arredor do protagonista de 'Corazón de Chocolate'.

Cando era un mozote estaba certo de que ser escritor era o top das ilusións. Por iso, consagrei ducias de horas a ler a Kafka. Transcorridos uns anos, decateime de que imprescindibles eran os carpinteiros, os señores que nos fornecían de cousas que usamos todos os días: camas, mesas, armarios. Mirar a Javier Losada e Beatriz Mato montando mobles no Ikea da Coruña devolveume ao pensamento vello: é máis admirable ser escritor. A visión devolveume a Kafka. O escritor alemán de DNI checo era o que a sociedade aletrada chamaría un 'friki', un excéntrico. Non cómpre máis ca unha conduta extravagante dun mozote que tiña asignado un cuarto con unha única ventá. Abríndoa, asomábase ao interior da sinagoga de Praga. Resulta meritorio saír medio normal dunha intimidade así.

Cando era un mozote estaba certo de que ser escritor era o top das ilusións. Por iso, consagrei ducias de horas a ler a Kafka. Transcorridos uns anos, decateime de que imprescindibles eran os carpinteiros, os señores que nos fornecían de cousas que usamos todos os días: camas, mesas, armarios. Mirar a Javier Losada e Beatriz Mato montando mobles no Ikea da Coruña devolveume ao pensamento vello: é máis admirable ser escritor. A visión devolveume a Kafka. O escritor alemán de DNI checo era o que a sociedade aletrada chamaría un 'friki', un excéntrico. Non cómpre máis ca unha conduta extravagante dun mozote que tiña asignado un cuarto con unha única ventá. Abríndoa, asomábase ao interior da sinagoga de Praga. Resulta meritorio saír medio normal dunha intimidade así.

CRTVG: [Un dos proxectos novos da Galega no eido cultural entrará con Oficio de palabras un espazo semanal de 30 minutos, dirixido e presentado polo escritor Xosé Carlos Caneiro, que non renunciará ao ton intimista e próximo da entrevista cultural e ao clímax especial que se establece cando se fala cara a cara, co espazo xusto dunha mesa de por medio.]

A banqueta na que estou sentado é mullida. Enfronte teño un piano e detrás unha parede branca. Un señor de mediana idade, alto e esvelto, entra na habitación. Non podo recoñecelo, peitea o pelo moreno con raia e viste un chaleco cor verde garda civil. Diríxese cara a min, intranquilízame o enfadado que está. Situase entre o piano e máis e eu para preguntarme, berrando, "por que escribes esas cousas sobre libros galegos? Estás amolándonos!" Eu retruco que escribo o que penso sen pensar nos efectos secundarios. El indígnase, salta sobre os meus pés mancándome a eito e marcha.

A miña nai mete un saco inmenso no salón da miña casa estando eu sentado nun sofá. Ela abre a grande boca de tea e ceiba 150 cans, algúns de razas perigosas. Eu sinto pánico e, dun chouto, póñome de pé no sofá.